Project 21Zes
Een initiatief van
Wilma Wassing en Jessica Lelieveld.
Een samenwerkingsverband tussen
twee beeldend kunstenaars.
Zij organiseren projecten
voor, door en met kunstenaars
en kunstminnende mensen.

​
Project 21Zes staat voor 21 juni; de langste dag – de kortste nacht, ofwel Zonnewende. Het etmaal bij uitstek voor een kunstpresentatie op een buitengewone manier.
Tevens zal op 21 december, de kortste dag – de langste nacht een bijzonder event plaatsvinden.


Project 21Zes kent meerdere poten:

• Exposities voor en door kunstenaars – PUK. De Pop Up Kunst expositie
• Ontmoeting tussen kunstenaars – PUK. Het Pop Up Kunstcafé
• Persoonlijke samenwerking tussen Wilma en Jessica: objecten en expositie

 
 
Het duo: Wilma en Jessica ontmoetten elkaar als kunstenaars 10 jaar geleden in Galerie Huis ter Heide waar ze lid waren van het Kunstenaarscollectief. Tijdens het inrichten van de galerie elke twee maanden  bleek er een klik te zijn. Ze ontdekten verschillende gezamenlijke interesses. Een heel  belangrijke bleek het werken met keramiek. Hun echte samenwerking begon dan ook toen ze samen gingen Raku stoken. Vele uren werden in weer en wind doorgebracht achter de oven en boven de rooktonnen. Lange gesprekken en een flinke dosis humor zorgden ervoor dat ze elkaar goede leerden kennen.  Samen stoken werd samen workshops geven. Praten over kunst werden werkbesprekingen. Er werd samen geëxposeerd tijdens kunstroutes. “Maar dat kunnen we toch ook wel zelf organiseren?”  zeiden ze. En zo geschiedde.
Gelegenheidskwartet  ‘Zie Daar’  werd geboren met bijzondere groepsexposities. Twee jaar later werd  ‘Zie Daar’  opgevolgd door PUK- het Pop-Up Kunstcafé waar kunstenaars uit de omgeving de gelegenheid kregen binnen een café sfeer te exposeren. Dit is het eerste project waarmee Wilma en Jessica zich als duo introduceert naar de buitenwereld. Plan was en is om binnen PUK een ontmoetingsplek, een broedplaats te creëren voor kunstenaars. Corona legde PUK tijdelijk stil en veroorzaakt een nieuwe focus voor het duo. Een grote installatie…

​

Een impressie van het Pop-up Kunst Café- september 2019

Even voorstellen:

Wilma:
Ik ben geboren in Deventer en opgegroeid aan de rand van het dorp Twello in de jaren ’60- ’70.
Als kind was ik altijd al buiten; de boomgaard, weilanden, slootjes, Bruggenbosch, de IJssel met zijn prachtige uiterwaarden. Buiten was één groot avontuur. Daar gebeurde het: bomen klimmen, bloemen verzamelen en drogen, appels jatten, pijl en boog maken en dus cowboytje en indiaantje spelen, bramen plukken, eetbare paddenstoelen en kikkerdril zoeken en uit het nest gevallen vogeltjes redden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Nu besef ik wat en buitengewone bofkont ik was. De natuur om ons heen was als vanzelfsprekend en spelenderwijs leerde ik hoe iets groeit en bloeit en sterft. Daarmee ook het respect voor alles wat leeft. In de natuur heeft alles een functie, niets is zomaar.
Inmiddels volwassen weet ik dat ik gelukkiger ben, als ik buiten ben en natuur om me heen nodig heb. Wij mensen zijn natuur. We staan er niet boven en kunnen het niet beheersen; wij zijn gelijk als een grassprietje of mus, maar dat is voor een mens best moeilijk. Ik betrap me erop dat ik toch iets wil beheersen en iets wil scheppen. Waarschijnlijk houd ik daarom van klei en ook van hout; pure en aardse materialen zijn fascinerend om mee te werken.

Jessica:
Sinds zeven jaar woon ik in de Ruigezandpolder, tussen Electra en Lauwerzijl nabij de rivier Het Reitdiep. Voor mij voelde neerstrijken in deze polder als thuiskomen. Ik ben geboren in het Groene Hart van de jaren ’60 en heb daar hele gelukkige jonge jaren gekend, spelend langs slootjes en in weilanden vol beesten en bloemen, omringd door hoge luchten en toen nog weinig verkeer.
Ik hou van de stilte, de horizon en de hoge luchten in de Ruigezandpolder die zoveel laten zien en continu veranderen. Ik hou van ‘het weinig dat zoveel is’. De elementen spelen hier  een hoofdrol en dat is beslist indrukwekkend. Het maakt dat ik weet dat ik als mens nietig ben. Iets dat ik in de huidige tijd heel verwarrend vind want we veroorzaken nogal wat met elkaar. Toch is de natuur vooral  inspirerend en ik neem het mee in mijn werk als kunstenaar.
In mijn objecten speelt de materie klei en diens mogelijkheden een steeds grotere rol. Ik daag mezelf uit door een vorm op te bouwen zonder hulpmiddelen en met beperking in techniek. Het veroorzaakt  eenvoud maar ook verdieping. Ik vind dit een heel spannend en enerverend proces. Samenwerken met de klei, kijken hoe het zich beweegt en daar op reageren. Het is een weg die ik nog een poosje hoop te volgen.

Zicht op een deel van het historische erf